ბოლო პერიოდში მოხშირდა ქართველი მემარცხენეებისადმი კრიტიკული დამოკიდებულება, კრიტიკა ისმის ყველა მხრიდან — ნეოლიბერალური ფლანგიდან, ტექნოკრატებისგან თუ უბრალოდ აპოლიტიკური ჰუმანისტი ხალხოსანი პირებისგან, რომლებიც მოითხოვენ “უბრალო ხალხთან” “უბრალო ენით” ლაპარაკს. ვეცდები მცირე კომენტარი იმ კრიტიკოსების საპასუხოდ, რომლებიც ცდილობენ მემარცხენე აქტივისტების ენის გამოყენების კრიტიკას, პოლიტ ეკონომიური ტერმინების და სხვადასხვა ფილოსოფიური ცნებების გამოყენებას აცხადებენ, როგორც ელიტისტურ და “ანტი-სახალხო” მოვლენად. ვეცდები ავხსნა თუ რატომაა მათი რეაქციული ანტი-ინტელექტუალიზმი ავტორიტარული აზროვნების გამოვლინება და ელიტის ინტერესების გაუცნობიერებელი თუ გაცნობიერებული გატარება. ვეცდები ისტორიული მატერიალისტური პოზიციიდან დავამტკიცო რომ ენა და აზროვნება არა კლასობრიფი ფორმაციის გარეთ მყოფი მარადიული კატეგორიებია, არამედ საპირსპიროდ ისტორიულ — სოციალური ნაწარმია და მისი სოციალური გადანაწილება დამოკიდებულია არსებულ სოციალურ ფორმაციაზე, რაც ნიშნავს იმას რომ არსებული დანაწილება ენებს შორის ისტორიულია პირობითია დამოკიდებულია კლასობრივი წინააღმდეგობის დინამიკაზე. ეს ერთგვარი “ანტი-ინტელექტუალიზმი” კვებავს პოპულიზმს და წარმოადგენს არსებული ავტორიტარული წესრიგის იდეოლოგიურ მხარდაჭერას და კვლავწარმოებას.
